پرتو UV جو، غالباً پلاستیک ها را اکسیداسیون نوری می کند. زیرا فتون های UV می تواند توسط پلیمرهای مختلف در طول موج های مختلف جذب شوند. جذب این پرتوها باعث تخریب پلیمرها می شود چون میزان انرژی این فتون ها (nm 400-290) در حدی است که بتواند پیوندها را در پلیمرها بشکند یعنی انرزی جذب شده بیشتر از انرژی پیوند می باشد. پایدارکننده های UV که به منظور محافظت به پلیمرهای مختلف اضافه می شوند از طریق چند مکانیسم مختلف می توانند این کار را انجام دهند. در مکانیسم اول که اکثر پایدارکننده های UV از طریق آن عمل می کنند پرتو UV را جذب کرده و سپس آنرا به شکل کم انرژی تر پس می دهند. برای مثال ۲ و ۴- دی هیدروکسی بنزوفنون فوتون های UV مضر را به پرتوهای کم انرژی تر تبدیل می کند. روش دیگری که همان پایدارکننده ها می توانند برای محافظت پلیمر در برابر پرتو UV انجام دهند فرونشاندن ماکرومولکول برانگیخته شده به سطح انرژی بالاتر می باشد. پایدارکننده های UV انرژی مولکول برانگیخته شده فوق را گرفته و به صورت گرما تلف می کنند. مکانیسم سومی که یک پایدارکننده مشخص می تواند از طریق آن عمل کند جذب رادیکال های آزاد ناشی از پرتو UV می باشد. بعضی از پایدارکننده ها نیز می توانند به عنوان تخریب کننده پراکسیدها عمل کنند.

• جلوگیری یا محدود کردن اکسیداسیون پلاستیک ها به واسطه نور

• جلوگیری از جدا شدن زنجیره های پلیمری